Stippen van Leons

 

Toegegeven, het beeld is mierzoet: jongen op rug in gras tuurt in oneindig zwerk naar steeds kleiner wordende stip. En ja, die jongen was ik en de stip een veldleeuwerik. Een klassiek maar vrijwel verdwenen beeld dat menig kunstenaar in woorden heeft gevangen.
Neem dit gedicht uit de pen van Uilke Tuinstra.

 

Oandwaanlik teare lytse ljurk
hoe djip yn ’t moed gie my dien sjongen!
No hast foargoed myn tinzen twongen
te langjen nei it maitiids-swurk;

Om wer dyn sangen, myld en blier,
mei iepen ear en hert te hearren.
O, tyngeljend spinet fan fearren
yn ’t hege blau – sa nei, sa fier…

 

Prachtig niet waar? En naar dit beeld gaan we op zoek. Een rendez vous met de vogel die wij na ons jeugd verloren. We nemen een mooie morgen in mei, als het veld roestbruin kleurt van Soere Surk (veldzuring) en de slootswallen geel van djerreblom (dotterbloem). Als vertrekpunt kiezen we Leons, waar we bij het veertiende eeuwse kerkje rechtsaf slaan. Aan de rand van de Lionserpolder zien we op steenworp afstand Jorwert, het dorp waar God, maar goddank niet de veldleeuwerik verdween. Het pad onder onze voeten is het Jabikspaad, de Friese pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. Voor wie er gevoelig voor is, kan mogelijk nog de verbondenheid van de Europese pelgrims voelen. Samen op weg naar het Spaanse heiligdom, samen op weg naar een vredelievend Europa. Een doel dat 'in de verte' lag. En ligt.

 

Maar we dwalen af. We laten ons afzakken naar de lager geleden percelen van de polder, daar waar we de veldleeuwerik hopen te vinden. 
Wordt vervolgd in mei 2016.